Hey allemaal!
Ik ben Stefanie, 30 jaar en gelukkig getrouwd.
Na lang twijfelen heb ik toch besloten een blog op te starten. Dit is misschien een mooi begin voor 2016. Daarnaast hoop ik dat hij ook kan bijdragen aan één van mijn goede voornemens :). Ik ben namelijk heel begaan met welzijn van dieren en meer bepaald met het welzijn van honden. In onze hedendaagse wegwerpcultuur merk ik dat er heel veel mensen zijn die 'onbezonnen' een hond in huis halen, zonder eerst stil te staan of een hond wel in hun dagelijkse gezinsleven past. Een puppy is natuurlijk heel lief en op het eerste zicht onschuldig, maar die gedachte verandert vaak wanneer hij de 20ste schoen kapot heeft gebeten, of wanneer hij voor de zoveelste keer toch weer de behoefte in huis heeft gedaan en niet - zoals we het hem al zoveel getoond hebben - buiten. Dus ja, vaak is de conclusie al snel , we brengen hem maar terug of we brengen hem naar het asiel.
De 'ster' van deze blog is Beau, mijn +- 5 jarige energieke en trouwe viervoeter. Zij heeft me in de eerste plaats geïnspireerd om onze verhalen - ons leerproces beginnen neer te schrijven. In het begin was ze voor mij ook gewoon een hond, omdat ik de gedachte wel fijn vond om samen te kunnen gaan wandelen en joggen, vooral aan zee. Ik zou ze ook leuke kunstjes kunnen leren en ze zou mijn trouwste maatje zijn! Ik kan jullie nu al zeggen dat die droom al snel uiteenspatte. Zij liet mij uit in plaats van ik haar, dus aan joggen moest ik al niet denken als ik niet halfdood wou thuiskomen. En het mooie plaatje 'aan zee' , zou mooi zijn geweest moesten er geen meeuwen bestaan. Het gaat dus niet altijd van een leien dakje en het vraagt enig doorzettingsvermogen wil je een goeie en verstandelijke band met je hond. Ik ben in ieder geval blij dat ik niet heb opgegeven :).
Als laatste nog een woordje van dank voor enkele mensen : eerst en vooral aan mijn man Tim, voor de steun en het vertrouwen. Daarnaast aan Beau zelf, voor het groeiproces waar we beiden zijn doorgegaan en nog steeds blijven doorgaan.
Ook bedankt aan de trainers waarbij we les hebben gevolgd, voor hun verrijkende inzichten en geduld.
Sarah, voor de raad en informatie die ik heb gekregen voor het opstarten van een blog. En Sophie, voor dat laatste duwtje in de rug ;).
Ik ben Stefanie, 30 jaar en gelukkig getrouwd.
Na lang twijfelen heb ik toch besloten een blog op te starten. Dit is misschien een mooi begin voor 2016. Daarnaast hoop ik dat hij ook kan bijdragen aan één van mijn goede voornemens :). Ik ben namelijk heel begaan met welzijn van dieren en meer bepaald met het welzijn van honden. In onze hedendaagse wegwerpcultuur merk ik dat er heel veel mensen zijn die 'onbezonnen' een hond in huis halen, zonder eerst stil te staan of een hond wel in hun dagelijkse gezinsleven past. Een puppy is natuurlijk heel lief en op het eerste zicht onschuldig, maar die gedachte verandert vaak wanneer hij de 20ste schoen kapot heeft gebeten, of wanneer hij voor de zoveelste keer toch weer de behoefte in huis heeft gedaan en niet - zoals we het hem al zoveel getoond hebben - buiten. Dus ja, vaak is de conclusie al snel , we brengen hem maar terug of we brengen hem naar het asiel.
De 'ster' van deze blog is Beau, mijn +- 5 jarige energieke en trouwe viervoeter. Zij heeft me in de eerste plaats geïnspireerd om onze verhalen - ons leerproces beginnen neer te schrijven. In het begin was ze voor mij ook gewoon een hond, omdat ik de gedachte wel fijn vond om samen te kunnen gaan wandelen en joggen, vooral aan zee. Ik zou ze ook leuke kunstjes kunnen leren en ze zou mijn trouwste maatje zijn! Ik kan jullie nu al zeggen dat die droom al snel uiteenspatte. Zij liet mij uit in plaats van ik haar, dus aan joggen moest ik al niet denken als ik niet halfdood wou thuiskomen. En het mooie plaatje 'aan zee' , zou mooi zijn geweest moesten er geen meeuwen bestaan. Het gaat dus niet altijd van een leien dakje en het vraagt enig doorzettingsvermogen wil je een goeie en verstandelijke band met je hond. Ik ben in ieder geval blij dat ik niet heb opgegeven :).
Als laatste nog een woordje van dank voor enkele mensen : eerst en vooral aan mijn man Tim, voor de steun en het vertrouwen. Daarnaast aan Beau zelf, voor het groeiproces waar we beiden zijn doorgegaan en nog steeds blijven doorgaan.
Ook bedankt aan de trainers waarbij we les hebben gevolgd, voor hun verrijkende inzichten en geduld.
Sarah, voor de raad en informatie die ik heb gekregen voor het opstarten van een blog. En Sophie, voor dat laatste duwtje in de rug ;).